Via het lichaam stemmen we af op de omgeving. Op die manier verloopt onze ontwikkeling, zo zijn we nu eenmaal gebakken. Echt, je hebt je hele lijf nodig om jezelf te leren kennen en te ontdekken waar het met jou naar toe moet. Pas als alle bewustzijnslagen van dat lichaam mee resoneren, naast de fysieke ook de emotionele en de spirituele, ben je in balans.
Of zoals de filosoof John Locke schreef: ‘Niets is in de geest wat niet ook in de zintuigen is’.
In onze westerse cultuur is er veel waardering voor de ratio, een trend die sinds de Verlichting is ingezet. Het kritische denken staat inmiddels zo hoog aangeschreven dat het ten koste van andere dimensies gaat. Ik heb de indruk dat het welbevinden van veel mensen er onder lijdt.
Zeker, het analytisch denkvermogen heeft ons veel opgeleverd. Het is een belangrijk instrument om ingewikkelde vraagstukken inzichtelijk te maken en onvoorstelbare berekeningen te lanceren. We hebben er voor een groot deel onze economische vooruitgang aan te danken.
Gedurende de groei van kind naar adolescent naar volwassene komt dit vermogen tot bloei. Het is toch de bedoeling dat we deze aangeboren vaardigheid aanspreken om de ontwikkeling te stimuleren? Wat is er dan zo nadelig aan?
Het gevaar van een eenzijdige ontwikkeling (lees: nadruk op cognitie) is dat je als mensenkind gaat denken dat je alles wat er op je pad komt, van rekensommen en taal tot emotionele stress en depressiviteit, met je hoofd te lijf moet om het ‘op te lossen’. De mentale dimensie wordt je voorkeursstrategie.
Wanneer zich op enig moment een crisis voordoet, of je raakt anderszins verstrikt in de draden van het levensweb, dan wil je dat ook op die manier aanpakken. Je gaat bijvoorbeeld denken: ‘Als ik maar begrijp hoe het allemaal gelopen is, als ik kan aanwijzen waar het fout ging, dan ben ik er wel uit…’
Helaas, een crisis overwinnen gaat je met al je denkkracht niet lukken, want daartoe is die ratio van ons helemaal niet in staat… De ratio is namelijk onderdeel van het fysieke lichaam. En als mens zijn wij meer dan dat: we zijn toegerust met dimensies als geest, gevoel, en ziel, om de volheid van het leven te leven.
Kortom, we hebben vermogens die boven de materie uitstijgen. En daar mogen we eveneens een beroep op doen. In alle wijsheidstradities van alle culturen over de hele wereld, hoe ze het levenssysteem ook indelen, is dat besef terug te vinden.
Waarom zouden wij dan niet inzetten op het volle leven…?
Recente reacties